بررسی تاثیر لمس برمیزان اشباع اکسیژن خون شریانی، بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی

چکیده   اهداف: بیماران تحت تهویه مکانیکی به دلایل مختلفی دچار بی قراری و عدم تحمل می شوند که سبب تغییراتی در اشباع اکسیژن خون شریانی می شود که اغلب درمان­های دارویی که عوارض متعدد دارد به­کار­گرفته می­ شود. لمس به عنوان یک محرک فیزیولوژیک و غیر دارویی می تواند بر این فرایند تاثیرگذار باشد، لذا این مطالعه با هدف تعیین ت اثیر لمس برمیزان اشباع اکسیژن خون شریانی، بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی انجام شد.   روش ها : پژوهش حاضر یک مطالعه مداخله­ای از نوع قبل و بعد بود. نمونه­گیری به روش نمونه­گیری آسان از میان بیماران بستری در بخش مراقبت­های ویژه عمومی بیمارستان دی تهران در تابستان 1390 انجام شد. به این صورت که در حالت مداخله ایستادن پرستار در کنار وی لمس دست انجام شد و میزان اکسیژن خون شریانی بیمار با استفاده از پالس اکسیمتر قبل و بعد از مداخله بررسی شد. با استفاده از نرم افزار spss16 و آزمون های آماری آزمون t زوجی، من ویتنی و ویلکلکسون تجزیه و تحلیل داده­هاانجام شد.   یافته ها: م طابق نتایج حاصل از پژوهش تفاوت تغییرات میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل و بعد از مداخله همراه با لمس معنی دار بود(0.001= p)لیکن در زمانی که از لمس استفاده نمی­شد این اختلاف معنی دار نبود(0.071 =p).   نتیجه گیری: لمس بر بهبود وضعیت تنفسی وارتقاء سطح اشباع اکسیژن خون شریانی در بیماران تحت تهویه مکانیکی تاثیرگذار است. لذا پیشنهاد می شود برای بهبود وضعیت تنفسی بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی از اقدامات غیر دارویی همانند لمس استفاده شود.